سنگیست زیر آب

در گود شبگرفته ی دریای نیلگون

تنها نشسته در تک آن گور سهمناک

خاموش مانده در دل آن سردی و سکون

او با سکوت خویش

از یاد رفته ایست در آن دخمه ی سیاه

هرگز براو نتافته خورشید نیمروز

هرگز بر او نتافته مهتاب شامگاه

بسیار شب که ناله برآورد و کس نبود

کان ناله بشنو

بسیار شب که اشک برافشانده و یاوه گشت

سنگیست زیر آب ولی آن شکسته سنگ

دل بود اگر به سینه دلداری نشست

گل بود اگر به سایه خورشید می شکفت    

ساقی ای لبهای توجام شراب

ای نگاهت گرمتر ازآفتاب

ساقیا لب را شراب آلوده کن

بوسه ده مارا زغم آسوده کن

درنفسهایت پیام زندگیست

در دو چشمت آیه تابندگی است

ماه تن ! در ابر پیراهن چرا ؟

گوهری در صدف بستن چرا ؟

ناز کم کن که دل را صبر نیست

ماهتابی جای تو را در ابر نیست

ماه عریان دل انگیزم تو باش

گوهرمن گردن آویزم تو باش

گرم کن جان و تنم را گرم کن

کام بخشا ! دوری از آرزو  کن

آه ساقی واپسین جامت کجاست ؟

تشنه کامم وادی کامت کجاست ؟ 

کاش چون پاییز بودم 

کاش چون پاییز خاموش و ملال انگیز بودم

برگهای آرزوهایم یکایک زرد می شد

آفتاب دیدگانم سرد می شد

آسمان سینه ام پردرد می شد

ناگهان طوفان اندوهی به جانم چنگ می زد

اشک هایم همچوباران دامنم را رنگ میزد

وه .... چه زیبا بود اگر پاییز بودم

وحشی و پرشور و رنگ آمیز بودم

شاعری در چشم من می خواند ... شعری آسمانی

در کنارم قلب عاشق شعله می زد

در شرار آتش درد نهانی نغمه من ...

همچو آوای نسیم پر شکسته

پیش رویم چهره تلخ زمستان جوانی

پشت سر منزلگه اندوه و درد بد گمانی

کاش چون پاییز بودم ....... 

در زمستانی غبارآلود ودور

یا خزانی خالی از فریاد و شور

مرگ من روزی فراخواهد رسید

روزی از این تلخ و شیرین روزها

روز پوچی همچو روزان دگر

سایه ای زامروزها دیروزها !

دیدگانم همچو دالانهای تار

گونه هایم همچومرمرهای سرد

ناگهان خوابی مرا خواهد ربود

من تهی خواهم شد از فریاد درد

می خزند آرام روی دفترم

دست هایم فارغ از افسون شعر

یاد می آرم که در دستان من

روزگاری شعله می زد خون شعر

خاک می خواند مرا هردم به خویش

می رسند از ره که در خاکم نهند

آه شاید عاشقانم نیمه شب

گل به روی گورغمناکم نهند

بعد من ناگه به یکسو می روند

پرده های تیره ی د نیای من

گورمن گمنام می ماند به راه

فارغ از افسانه های نام وننگ

دیریست که در زمانه ی دون

ازدیده همیشه اشکبارم

عمری به کدورت و الم رفت

تاباقی عمرچون سپارم

نه بخت بد مراست سامان

وای شب نه تراست هیچ پایان

چندین بکنی مراستیزه

بس نیست مرا غم زمانه ؟

دل می بری و قرار ازمن

هر لحظه به یک ره و فسانه

بس بس که شدی تو فتنه یی سخت

سرمایه درد و دشمن بخت

این قصه که می کنی تو بامن

زین خوبتر هیچ قصه یی نیست

خوبست ولیک باید ازدرد

نالان شدو زارزار گریست

تو از این دشت خشک و تشنه روزی کوچ خواهی کرد

و اشک من تورا بدرود خواهد گفت .

نگاهت  تلخ و افسرده ست

دلت را خار خار نا امیدی سخت آزرده است

غم این نا بسامانی همه توش و توانت را زتن برده است

تو با خون و عرق این جنگل پژمرده را رنگ و رمق دادی

تو با دست تهی با آن همه توفان بنیان کن درافتادی

تورا این ابر ظلمت گستر بی رحم بی باران

تو را از نیمه ره برگشتن یاران

تورا تزویر غمخواران زپا انداخت

تو با آن گونه های سوخته از آفتاب دشت

تو با آن چهره افروخته از آتش غیرت

که در چشمان غمباری که روزی چشمه جوشان شادی بود

و اینک حسرت و افسوس بر آن سایه افکنده است خواهی رفت

و اشک من تورا بدرود خواهد گفت    

باز انتظار تو باز انتظار من

باز تیغ عدل تو روی شرمسار من

دیده ام تو را شبی در جهان خوابها

تیر می زدی تو بانیت شکار من 

صید بوده ام تورا برکمند زلف تو

هیچ کس ندیده است یارمن قرارمن

آفتاب نیمه شب سربر آور از افق

تامگر سحر شود شام مرگبار من

جام جام اشکهامست می کند مرا

ای خوشا قدح قدح گریه برنگارمن

من اگر نمی بینمت شاید از سر وفا

نیمه شب گذرکنی از سر مزارمن

راست قامت زمان سرو قامت زمین

آی مرد سبز پوش ...آی تک سوار من ....

سبز می شوی تو بر زردی کویرها

سبز می کنی تو این نخل بی بهار من

من شینده ام کسی ساحرانه می سرود

می رسی و سرمی رسد عصر انتظار من